آبیاری قطره ای
نگاهی اجمالی به تاریخ آب و آبیاری در جهان نشان می دهد که در یکصد سال گذشته روش های بسیار متعددی در زمینه آبیاری ابداع و بکار گرفته شده است. در توسعه روش های جدید آبیاری طی یک قرن گذشته دو عامل نقش اساسی داشته اند. یکی از این عوامل و شاید مهمترین آنها کمبود منابع آب شیرین برای تولید محصولات زراعی و باغی بوده است. در سال های اخیر جمعیت دنیا و به تبع آن نیاز به مواد غذایی با سرعت چشمگیری افزایش یافته است، حال آنکه توسعه منابع آب به دلیل محدودیت های مکانی وفنی از چنان شتابی برخوردار نبوده است. عامل دیگر پیشرفت تکنولوژی و فناوری های صنعتی است که موجب گردید بسیاری از ایده ها و نظریات در زمینه روش های آبیاری از قوه به فعل درآمده و از روش هایی بهره گرفته شود که راندمان بالاتر داشته و در جهت افزایش بهره وری آب باشند.
با توجه به این دو موضوع اکثر نوآوری ها در ابداع روش های جدید آبیاری بر این مفهوم استوار بوده اند که آب به اندازه و فقط به گیاه داده شود و از آبیاری بخش هایی از زمین که خارج از محدود رشد گیاه است جلوگیری شود. در سیستم های سنتی آبیاری مانند روش های سطحی و بارانی معمولا آب در تمام سطح مزرعه پخش شده و خاک در تمام قسمت های زمین خیس می شود. در چنین شرایطی هر کجا که بوته گیاه وجود داشته باشد که از آب استفاده کرده و هر کجا به دلایلی گیاه وجود نداشته باشد آب ذخیره شده در خاک یا بلا استفاده از سطح زمین تبخیر می شود و یا به اعماق نفوذ می کند و یا اگر بجای گیاه زراعی علف هرز و گیاه ناخواسته ای وجود داشته باشد از آب استفاده کرده و رشد آن نه تنها موجب تلف شدن آب می گردد بلکه برای زارع مزاحمت نیز ایجاد کرده و ممکن است در رقابت با گیاه زراعی رشد آن را نیز دچار وقفه نماید. بنابراین اکثر روش های جدید آبیاری متمرکز بر آبیاری گیاه است نه آبیاری زمین. اکثراً چنین تصور می شود که ریشه های گیاه برای دریافت آب به اعماق خاک یا اطراف گسترش پیدا می کند حال آنکه چنین نبوده و ریشه گیاه دنبال آب حرکت نمی کند بلکه هرجا رطوبت وجود داشته باشد گیاه نیز در همان رشد می کند.
درباره این سایت